Een meisje dat niet wil herstellen

Nyn* is zestien jaar oud. Zij had al de diagnoses adhd, misofonie en dyslexie. Op haar veertiende komen daar nog eens vier diagnoses bij: ernstige anorexia, depressie, posttraumatische stressstoornis en een hechtingsstoornis. Dit is het verhaal van een meisje dat niet wil herstellen door een diepgewortelde angst om beter te worden.

Herstel is vreselijk. Het is echt een hel als mensen zeggen dat het beter gaat.

Bijna dood

“De anorexia begon toen we naar Nieuw Zeeland waren verhuisd. Ik bleef afvallen tot ik bijna dood ging en daar met 31 kilo in het ziekenhuis belandde. Ze gaven me vier weken volledige bedrust en sondevoeding. Ik hoefde niks meer te eten en mocht absoluut niet lopen. Ook zat er een wacht voor de deur die 24/7 in de gaten hield of ik niet aan het sporten was. Ik voelde me zo gevangen dat ik gek werd van binnen. Toen ik 36 kilo woog, was ik stabiel genoeg om terug naar Nederland te vliegen.

Verzet

Thuis ging ik me verzetten tegen alles wat het label herstel had. Ik sprak alleen nog maar met mijn moeder, mijn oma en een begeleider. Mijn vader en broertje durfde ik niet meer te zien. Ik mocht niet meer praten van mezelf, omdat het dan misschien fijn zou zijn en dat verdiende ik niet. Ook werd ik heel angstig. Elke dag werd ik wakker met pure paniek in mijn lijf. Ik ben van school gestuurd, omdat ik te ziek en overprikkeld was. Iedereen maakte zich zorgen om me. Ik was dan ook een levend skelet. Soms vroegen meiden op school of ik dood was, omdat ik zo stil zat. Ik had geen energie meer om te bewegen. Alles was te veel.

Daarnaast raakte ik best vaak in crisis. Het begon met op het dak staan, maar ik ben ook een keer uit het raam gesprongen. Meerdere keren heb ik een overdosis genomen. Hierdoor liep ik posttraumatische stressstoornis op. Ondanks de sondevoeding bleef ik afvallen. Als straf omdat ik zo walgelijk ben, sneed ik elke dag in mijn onderarm. Soms moesten we naar de huisarts voor hechtingen, soms belandde ik op de SEH.

Thuis heb ik begeleiding en dat is wel heel fijn. Dat is acht uur per dag op vijf of zes dagen in de week. De andere dag komt mijn oma. Met de meesten heb ik echt wel een goede klik en dat is best bijzonder. Ook al ben ik vaak somber, de dagen zijn door hen beter te doen.

Dans of spel

Ook in Nederland ben ik een keer opgenomen. De rest van de tijd kwam ik regelmatig in het ziekenhuis voor controles. Ik zie dat als een soort dans of spel. De dokters passen mijn voeding aan. Als reactie ga ik meer bewegen om het te verbranden. De dokters willen een derde eetmoment. Daarop weiger ik. Dan komen ze met een therapie. Ik vind dat niks, omdat ik niet wil herstellen. Het voelt dan gewoon alsof ze mijn anorexia af willen pakken. Zo zijn we om de beurt aan zet, maar het spel houdt nooit op.

Herstel is vreselijk. Het is echt een hel als mensen zeggen dat het beter gaat. Vroeger, vooral op school, was ik echt een muurbloempje. Ik was het meelopertje en de `vriendin van`. Nooit was ik Nyn. Er was alleen dit onzichtbare meisje. Ze deed zo haar best om het goed te doen en te worden gezien, maar dat lukte niet. Door mijn ziekte voel ik me eindelijk zelfverzekerd, omdat ik echt ergens goed in ben: afvallen! Daarom heb ik een diepgewortelde angst om beter te worden en weer ‘normaal’ te zijn. Want dan zou ik weer onzichtbaar worden en dat mag absoluut niet gebeuren. Dus ik doe er ALLES aan om dat te voorkomen. Natuurlijk heb ik dit niet allemaal van tevoren zo uitgedacht.

Lichtpuntjes

Ik hou me vast aan mijn hulphondje Tucje dat ik zelf mocht opleiden. Ze is lief en schattig en komt bij mij liggen na een heftige crisis. Misty en Luxi, mijn lieve katjes, heb ik om mee te spelen en te trainen. Het is bijzonder dat ik soms echt om ze moet lachen. Misty kan ik mee naar boven nemen als `emotional support poesje’. Best gek om alle goede dingen op te noemen. Dingen haken of maken voor mijn familie en vrienden vind ik ook heel bijzonder, omdat ik ze er blij mee kan maken. Ik heb ook app-contact met een paar andere meisjes die ook erg ziek zijn.

Natuurlijk is mijn familie belangrijk. Mijn moeder is super belangrijk voor me, samen met mijn oma en mijn favoriete begeleider. Ik heb ook een heel grote teddybeer die Ted heet. Hij is anderhalve meter lang. Met mijn lievelingsknuffel Woefie slaap ik altijd. Ik denk niet dat iemand veel heeft aan al deze informatie, maar ik weet niet wat anders van waarde is. Het zijn vooral de kleine lichtpuntjes die me omhoog houden.

Toekomst

De nabije toekomst zie ik best somber in. We zijn al vier maanden op zoek naar een plek, maar het gaat steeds niet door. Ik wil een rustige plek zonder al te veel prikkels. Ergens in het bos waar Tucje mee mag. Waar ook soortgenootjes zijn en ze goed kunnen omgaan met ernstig zieke kinderen. Ik weet dat ik heel veel vraag, maar wat moet ik anders doen? Het is mijn leven en ik haat het. Dat vraag ik me ook soms af: waarom bepalen dokters hoeveel ik eet en weeg?! Het is MIJN lichaam en leven. Laat me gewoon f***ing sterven.

Het mag niet beter gaan, dus fantaseren over een verre toekomst is ook taboe. Toch doe ik het wel af en toe. Ik wil later een cat café starten waar ik jongeren met psychische problemen opvang en dagbesteding en een slaapplek aanbied. Zo kan ik iets doen met dieren, mensen helpen, eten en creatief bezig zijn. Want ook al haat ik eten, het is toch iets dat ik interessant vind. En ik heb de sfeer in een café altijd heel gezellig en warm gevonden. Het is alsof je thuiskomt en dat zou ik graag delen.

Boodschap

Dit is het verhaal dat ik wil delen over een meisje dat niet wil herstellen. Ze weet niet waarom, maar ze verafschuwt alles wat met herstel te maken heeft. Ze denkt omdat ze vroeger werd gepest en zich zo onzichtbaar heeft gevoeld. Nu doet ze er alles aan om zichtbaar te zijn.

Mijn boodschap daarbij is dat je ook oké bent als je nog ziek bent of ziek blijft. Je hoeft niet te herstellen om een plekje op deze klote aarde te verdienen. Je bent er gewoon (iets wat ik heel erg haat).”

Muziek

Dit is een liedje waar ik me heel erg in kon vinden toen ik nog muziek mocht luisteren:

“… I’ll do anything for love, I don’t feel like I’m enough
You can probably see right through me
‘Cause I can promise if you knew me
You would probably walk away, no you wouldn’t want to stay, oh
Mama said gonna be all right
But mama don’t know what it’s like in my mind
Mama said that the sun gon’ shine
But mama don’t know what it’s like to want to die
I can’t carry this anymore
Heavy from the hurt inside my veins
I can’t carry this anymore
Wonder what it’s like to be okay…”

Gedeelte uit “I CAN`T CARRY THIS ANYMORE” (Anson Seabra, 2019)

* Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.

Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Neem dan gratis en anoniem contact op met de hulplijn van 113: bel 0900-0113 of chat via www.113.nl.

Wil je het verhaal van de moeder van Nyn lezen? Volg dan deze link: Een dochter die niet wil herstellen – De Verhalenbank Psychiatrie