Dian* (49) was gelukkig samen met haar ex-partner Hans*. Dat is in één klap veranderd door zijn TIA. Daarna herkende ze hem helemaal niet meer. Dat ging van kwaad tot erger. Hij werd gewelddadig en stalkte haar. Ze heeft heel vaak aan de bel getrokken voor psychische hulp. Dan kreeg ze te horen dat hun relatie het probleem was. Of dat de AVG het niet toeliet en dat hij zelf een hulpvraag moest hebben. Dit heeft hen gebracht waar ze nu zijn: Hans is sinds een jaar alsnog opgenomen in een forensisch psychiatrische instelling. Maar daar lijken nog steeds geen stappen te zijn gezet richting herstel. Zij zag geen andere mogelijkheid dan van hem te scheiden. Ze probeert nu zonder hem weer iets op te bouwen, maar het is moeilijk om los te laten. Dit is het verhaal over haar gevecht en dat gaat nog steeds door.
“Ik ben gewoon mijn beste maatje kwijt”
In één klap
“We werkten bij dezelfde werkgever en kregen een relatie. In 2018 ben ik bij hem en zijn twee zonen gaan wonen. We hadden het super goed met elkaar. Wel is hij na meer dan dertig jaar bij diezelfde werkgever op een heel nare manier weggegaan. Ik koos ervoor daar ook weg te gaan. Dat was heel ingrijpend. Ook hadden we nog wat af te sluiten met onze vorige relaties. Toen dat rond was, konden we eindelijk zelf verder, dachten we.
Maar in januari 2021 kreeg ik het bericht dat mijn vader ongeneeslijk ziek was. Hij woonde in Australië. Heftig, want ik kon niet naar hem toe omdat het midden in coronatijd was. Ook raakte mijn beste vriendin psychisch de weg kwijt. Dat heeft geresulteerd in zelfdoding in mei van dat jaar. Een week later overleed mijn vader.
Daarmee hield het niet op. Weer een week later, zaten we in het ziekenhuis omdat Hans uitvalsverschijnselen had. Het bleek een TIA te zijn. Vanaf dat moment zag ik zijn karakter veranderen. Dat was eigenlijk niet mogelijk bij een TIA, heb ik me laten vertellen. Toch bleef ik aangeven dat het niet goed met hem ging. Via de huisarts probeerde ik hulp in te schakelen. Hij vond dat het aan de dynamiek in onze relatie lag en dat we beter uit elkaar konden gaan. Ik heb meerdere malen laten weten dat ik het daar niet mee eens ben.
Messen
Het ging eigenlijk steeds slechter. Ik zag hem gewoon veranderen in iemand die geen rekening meer met mij houdt, alles op mij projecteert, controle over mij wil houden en spelletjes speelt. Hij werd dwangmatig en zijn empathisch vermogen was er helemaal niet meer. Er is ook wel gedacht aan een narcistische persoonlijkheid. Ik herkende daar wel wat van, maar hield het onderbuikgevoel dat dit niet alles was. Hij is gewoon ontzettend veranderd.
Vanaf mei tot en met december van 2021 ben ik vijf keer met geweld uit huis geraakt. De laatste keer stond hij met messen tegenover mij. De beide jongens waren thuis en konden gelukkig erger voorkomen. Voor hen is het ook ontzettend triest. “Hij leeft nog, maar het is mijn vader niet meer.”, zegt de jongste. Zij zijn een half jaar later ook met geweld uit huis geraakt.
“En dan krijg je allemaal hulpverleners die naar mijn idee niet doortastend genoeg doorpakken”
Druppel
De druppel was zijn bericht dat hij de hond liet inslapen en dat ik daar niet bij mocht zijn. Dat was voor mij de reden om een scheiding aan te vragen. Daaruit volgde dat het huis moest worden verkocht. Heftig, want hij had het zelf gebouwd. Hij sloeg de hele inboedel kort en klein. Hij werd uit huis gezet en kwam, met mijn hulp, in een daklozenopvang. Daar zetten ze hem ook weer uit. Daarna leefde hij in de garage van zijn moeder. Hij viel mij steeds lastig met e-mails en berichten op social media. Ook bleef hij mij opzoeken en dreigde hij diverse keren met zelfdoding.
Inmiddels liepen er ook allerlei rechtszaken. Uiteindelijk zag de rechter in dat het helemaal niet goed met hem ging. Hiermee heb ik toch nog een beetje gelijk gekregen. Ook is een contactverbod uitgesproken. In februari 2024 is hij in een forensisch psychiatrische instelling geplaatst. Daar heeft hij met niemand meer contact. Niet met zijn moeder, niet met zijn jongens en met mij al helemaal niet. Hij brandt iedereen af en legt de schuld bij hen. Het lukt hem daar ook niet om dingen te doen, laat staan samen met anderen. Hij krijgt het motorisch niet voor elkaar en heeft die focus niet. Triest, want zo was het ook al toen we nog samen waren in 2021. Ik heb het steeds gezegd, maar er gebeurt niets.
Cirkel
Al die tijd probeerde ik verbinding met hem te houden. Ik heb zo vaak aan de bel getrokken voor psychische hulp. En dan krijg je allemaal hulpverleners die naar mijn idee niet doortastend genoeg doorpakken. Eenmaal bij hem aangekomen, beweert hij dat het allemaal aan mij ligt en dat de relatie voorbij is. Hij wil dan geen hulp meer. Zonder hulpvraag van hem, houdt het voor de GGZ op. Maar wat als hij zelf niet inziet dat hij hulp nodig heeft? Later kreeg hij dan weer spijt en nam dan weer contact met me op. En zo kwamen we in een cirkel terecht. Zoals ik van het begin af aan heb gezegd: er is veel meer in zijn hoofd gebeurd dan wordt gezien en erkend, maar dat had niets met onze relatie te maken. Dat onze relatie de oorzaak zou zijn, is naar mijn idee wel steeds meegenomen in alle dossiers.
Aan je lot overgelaten
Daarom heb ik geen goed woord over voor de GGZ. Ik begrijp best dat zij zich moeten houden aan de AVG en andere regels en wetgeving. Maar daar mag een hulpverlener zich niet achter verschuilen. Als iemand een gevaar is voor zichzelf en voor anderen, of als iemand niet meer kan denken in oorzaak en gevolg en geen juiste beslissingen voor zichzelf kan nemen, dan moet iemand beschermd worden en dat is bij hem niet gebeurd. Het gevolg is dat je aan je lot wordt overgelaten en de politie de overlast mag oplossen. Die moest ik meerdere malen inschakelen maar dan stond hij binnen een uur weer op straat. Op deze manier wordt het een probleem van de hele maatschappij.
Beste maatje kwijt
Ik ben gewoon mijn beste maatje kwijt. Iemand waarmee ik oud zou worden en een hele toekomst had uitgestippeld. Naar mijn idee is dat veranderd, door wat er in zijn hoofd is gebeurd. Ik vind dat moeilijk om los te laten en verder te gaan met mijn leven. Achteraf heb ik ook best spijt van de scheiding, omdat ik mezelf daarmee als ex-vrouw buitenspel heb gezet. Daardoor was ik helemaal niet meer in beeld, ook niet bij de hulpverlening. Maar ik had echt geen keus meer.
Het was vechten, werken en overleven. Het heeft allemaal veel impact op mij gehad. Ik ben mijn vertrouwen in mensen en gevoel van veiligheid kwijtgeraakt. Ik heb alarm op locatie gehad, maar in de praktijk betekent dat twintig minuten wachten voordat er hulp is. In een dreigende situatie kan dan heel veel gebeuren. Het doet wat met je. Ik kijk altijd over mijn schouder en voel me nooit veilig. Sinds november vorig jaar heb ik een eigen woning in een rustig dorp. Toch gaat de deur meteen weer op slot als ik er kom. Ik vecht nog steeds.
We moeten er wat mee!
Mijn verhaal is niet een op zichzelf staand verhaal. Dit soort verhalen hoor je steeds vaker. Ik zou willen dat er iets verandert. Dat men in gaat zien dat het echt een groot probleem is in onze samenleving en dat we er wat mee moeten. Ik hoop dat ik met mijn verhaal daar iets aan kan bijdragen.”
*Vanwege privacyredenen zijn namen en details aangepast.
Zie je het leven niet meer zitten? Of maak je je zorgen over een ander? Neem dan gratis en anoniem contact op met de hulplijn van 113: bel 0900-0113 of chat via www.113.nl.