“De psychiatrie ziet een bipolaire aandoening als een chronische ziekte waarvoor je levenslang medicatie moet blijven gebruiken. Ik denk dat dat voor een deel van de mensen met een bipolaire aandoening ook geldt maar zeker niet voor iedereen, voor mij persoonlijk in ieder geval niet. En het zou mooi zijn als voor die visie meer ruimte zou zijn binnen de reguliere ggz, als niet van tevoren al vast staat dat levenslang aan de medicatie voor jou het enige juiste pad is. De ggz is bang om risico’s te nemen en samen met de patiënt op zoek te gaan naar andere oplossingen dan medicatie. Men moet het gesprek aangaan, nieuwsgierig zijn naar het levensverhaal van de cliënt en dit centraal stellen. Dat dit niet gebeurde stond mij zo tegen dat ik eruit gestapt ben en op zoek ging naar een andere manier om om te gaan met mijn psychische kwetsbaarheid. De steun van een goede vriend, die ik heb leren kennen na mijn psychose, was hierin heel waardevol. Hij stimuleerde mij om hulp te zoeken die meer passend was voor mij.

Mijn vader wees mij toen op de website ‘Bipolair anders’. Dat sprak mij direct aan en al snelde volgde een eerste afspraak. De therapeut is zelf ervaringsdeskundige en functioneert al ruim dertig jaar goed zonder medicatie. Ik zag hem en zie hem nog steeds als voorbeeld van hoe het ook kan; na jaren van psychoses leeft hij nu al dertig jaar zonder medicatie en is hij al die tijd klachtenvrij gebleven. Hij leerde mij om te gaan met de woede die ik in mij had; ik moest al mijn opgekropte woede gaan verwerken. Woede die verband hield met ervaringen uit het verleden maar die in mijn gevoelsleven nog heel actueel waren. Die ben ik er letterlijk uit gaan slaan, op een kussen, gewoon alleen thuis. Ik was met bewuste aandacht bij die woede, zodat die kon transformeren. Naast het integreren van het gevoel van woede, wat hielp bij het afnemen en verdwijnen van manische gevoelens, was het toelaten van gevoel van verdriet net zo belangrijk. Door het integreren van gevoelens van verdriet, verdwenen mijn depressieve klachten. Zo was dit voor mij en is dit nog steeds voor mij.

Op die manier ging ik mijn ervaringen uit het verleden op een emotioneel gezonde manier integreren in mijn zijn, in mijn bewustzijn. En zo is langzaamaan mijn bipolaire stoornis verdwenen. Zo is het hoe ik mijn herstelproces ervaar. Ik denk dat de onverwerkte trauma’s uit mijn jeugd de oorzaak waren van mijn ontregelingen. Die onverwerkte trauma’s kan ik het best omschrijven als een langdurige emotionele verwaarlozing. Ik had voor mezelf geen vrijheid vroeger, tenminste niet om voor mezelf te denken. Mijn eigenheid werd niet gestimuleerd. Mijn ouders handelden wel uit een gevoel van liefde maar niet op een passende manier.”