Het is bovenmenselijk wat we vragen van ouders in deze situatie. Als psychiater dacht ik ook: als een kind zo doet, moet er wel iets met de ouders zijn. Als mensen angstig zijn, doen ze niet altijd het meest helpende of rationele en dat geldt ook voor ons ouders. Maar dat geldt ook voor hulpverleners als ze zich machteloos voelen. Ik herken dus die vooroordelen en de stigmatisering bij ouders van kinderen met psychiatrische problemen. En nu ondervind ik het zelf als ouder. Als je als ouder een afwijkend standpunt inneemt, wekt dat argwaan en wantrouwen op. Wij zijn als ouders ook een keer op het matje geroepen omdat we een andere route liepen. Daarover klagen is ingewikkeld, want je zit als ouders in een kwetsbare positie. Je bent afhankelijk van diezelfde hulpverleners en de zorg die ze geven.

In de recente Netflix miniserie ‘Adolescence` gaat het over een jongetje dat verdacht wordt van moord. Je ziet de worsteling van de ouders: Wat is er gebeurd? Hoe komt dat? Wat hebben wij verkeerd gedaan? Dat is heel herkenbaar. In de praktijk komt het ook voor dat hulpverleners heel voorzichtig vragen: “Maar denk je niet dat ze dan toch niet een keer is misbruikt?” Dat toch niet? Zover ik weet niet. Maar ik denk dat ze ook uit de band kunnen vliegen zonder dat er heel grootse dingen gebeurd zijn. Bij mijn dochter kan ik wel puzzelstukjes noemen die spelen: ADHD en intergenerationele dingen bij mij en mijn man. Ook is ze gepest. Maar dat het kan leiden tot zo’n ernstig beeld als dit of zoals in de serie te zien is, dat kan ik niet goed uitleggen. En toch denk ik dat ons verhaal niet uniek is. Het is wel extreem, maar het is echt niet uniek.