Mirjam* (49) heeft vanaf jonge leeftijd te maken gehad met de verschrikkingen van seksueel misbruik. Als gevolg daarvan ontwikkelde ze onder andere een dissociatieve identiteitsstoornis (DIS). Het grootste deel van haar leven heeft ze niet over haar trauma’s kunnen praten. Pas toen ze leerde haar negatieve emoties toe te laten ontstond er ruimte voor openheid. Nu probeert ze het taboe
Als lid van een multidisciplinair team maakte Nadia* (38) van dichtbij mee hoe een jonge patiënte werd ontslagen en nog diezelfde ochtend een eind aan haar leven maakte. Ze heeft daar altijd een akelig gevoel aan overgehouden, zich verantwoordelijk gevoeld. Er was nauwelijks ruimte om haar emoties te delen met het team. Daarom hoopt Nadia met haar verhaal duidelijk te
“Zolang ik me herinner voel ik me rot. Ik heb pijn, dag en nacht. Altijd omringd door eenzaamheid, een schaduw over mijn leven. Een verkrampt gevoel in mijn hart, een schreeuw zonder geluid. Er lijken niet genoeg woorden te zijn om te beschrijven wat ik voel. Ik kijk vol haat naar mijn spiegelbeeld, ben boos dat ik nog ademhaal. De
Haar zoektocht duurde jaren. Telkens werd zij van het bekende kastje naar de volgende muur gestuurd. Mieke* (53) voelde zich zó onbegrepen dat zij zelfs haar toevlucht zocht in tests om dementie vast te kunnen stellen. Ze had veel over voor de juiste diagnose, maar werd alleen maar zieker. Uiteindelijk vielen alle puzzelstukjes op hun plaats: Mieke heeft ADD en
Het idee dat niemand in je omgeving begrijpt wat het betekent om naaste te zijn van iemand met een psychische aandoening. En dat je dat ook niet kunt uitleggen omdat je zelf nauwelijks weet wat het inhoudt. Dát is waardoor Evelien* zich als moeder van een zoontje met psychoses, jarenlang eenzaam en onbegrepen voelde. “Veel naasten zijn eenzaam, denk ik.
Voor deze huisarts (man, 62) blijkt het vaak een heel gevecht om voor patiënten met complexe problematiek een goede behandelplek te vinden. Dit geldt met name als patiënten niet passen in de vastomlijnde diagnosevakjes en behandeltrajecten van de GGZ. “Als je iemand verwijst krijg je nogal eens terug dat instellingen niks met deze patiënt en deze problematiek kunnen. Nu kan
